Zbudowany
według planów architekta Krzeczkowskiego ze Lwowa w stylu romańskim.
Posiadał trzy nawy, wieżę czteropiętrową z sygnaturką w środkowej
części dachu. Położony
przy ul. Ks. Piotra Skargi był najmniejszym kościołem Tarnopola i stąd
chyba najprzytulniejszym. "... dnia
14-go maja 1899 odbyło się w Tarnopolu uroczyste położenie kamienia
węgielnego pod budowę kościoła i klasztoru O.O. Jezuitów...
uczestniczyły kilkutysięczne tłumy ludu, procesja ruska z ks.
Gromnickim, kler, urzędnicy i oficerowie" (Kurier Lwowski 17 V
1899) "...29-go wrzesnia 1901 dokonał
konsekracji kościoła arcybiskup Weber w asystencji kleru łacińskiego i
ruskiego przy uczestnictwie szlachty i całego miasta ... głównym dobrodziejem kościoła był hr.
Wacław Baworowski z Kotłowa ... w ciągu trzech lat dźwignięto i urządzono
wewnątrz okazałą świątynię z wieżą, dzwonami, z 5 ołtarzami i organami
i całą ornamentyką ...
ukończono w sierpniu 1901 r..." Do niego przychodziły
"okoliczne"
szkoły takie, jak św. Jadwigi, Hoffmanowej, Konarskiego, szkoły ćwiczeń
wraz z seminarium nauczycielskim męskim oraz seminarium żeńskie. Poza
tym kościół ten był parafią (bez prawa parafii) dla przedmieścia zza
Rudki, Zarudziem zwanego. To Zarudzianie w roku 1920 na wieść o
planowanym opuszczeniu miasta przez swych Jezuitów, wszczęli akcję
petycyjną w celu ich zatrzymania w mieście.
( na podstawie Cz. Blicharski "Tarnopol
zatrzymany w kadrze pamięci" oraz "Tarnopol w latach 1809-1945")
|
